Edmund Romer
Tekst zaczerpniety ze strony :
Sylwetki założycieli Edmund Romer (polsl.pl)
Edmund Romer urodził się 18 lutego 1904 r. we Lwowie. Był synem prof. Eugeniusza Romera, najwybitniejszego polskiego geografa i kartografa, uczonego o światowym autorytecie. Ojciec był gorącym patriotą zaangażowanym w działalność niepodległościową, m. in. zasłużonym w przygotowaniu materiałów wspierających stanowisko delegacji polskiej na wersalskiej Konferencji Pokojowej, a także uczestnikiem tej konferencji w charakterze eksperta. Fascynacja postacią ojca i atmosfera domu rodzinnego miała duży wpływ na poglądy i wybory życiowe Edmunda Romera. Np. po maturze we Lwowie zdecydował się on podjąć w roku 1922 studia na Politechnice w Wolnym Mieście Gdańsku, zachęcony do tego apelem organizacji polskich studentów tej - wówczas całkowicie niemieckiej – uczelni. W kontaktach z organizacją Bratniej Pomocy Studentów Polaków, która w skomplikowanej sytuacji politycznej Wolnego Miasta Gdańska miała wyjątkowo trudną rolę do spełnienia, zdobywa ważne doświadczenia życiowe. Zostaje sekretarzem, a następnie przewodniczącym tej organizacji.
Dzięki finansowemu wsparciu ojca inż. Edmund Romer rozpoczyna w 1929 r. we Lwowie produkcję zestawów do ćwiczeń z optyki dla uczniów gimnazjów. Jego firma o nazwie Zakład Pomocy Naukowych, zatrudnia początkowo 2 rzemieślników. Nowością w polskiej oświacie była już sama idea prowadzenia ćwiczeń praktycznych przez samych uczniów, zamiast powszechnie stosowanych dotychczas demonstracji. Opracowywano w Zakładzie także bardziej złożoną i dokładną aparaturę pomiarową, przede wszystkim elektryczne wskazówkowe przyrządy pomiarowe, głównie typu magnetoelektrycznego. Rozpoczęto seryjną produkcję przyrządów pomiarowych dla prądu stałego, prądu przemiennego i dla zakresu wielkiej częstotliwości (opanowano produkcję mierników jedno i wielozakresowych z prostownikami i z termoelementem). Były one przeznaczone zarówno dla laboratoriów, jak i dla potrzeb telekomunikacji, przemysłu samochodowego i wojska. Produkowano m. in. zestawy wskaźników i osprzęt dla Polskiego Fiata. Produkowana aparatura była oparta na własnych rozwiązaniach konstrukcyjnych i technologicznych, co zapewniało znaczną niezależność od zagranicy. Zakład rozwijał się bardzo szybko i przed samą wojną zatrudniając ok. 250 ludzi pokrywał w całości potrzeby wojska i stale rozszerzał listę produkowanych wyrobów. Wychował się tu znaczny zastęp dobrych konstruktorów i technologów sprzętu pomiarowego oraz doskonałych rzemieślników, z których wielu pracowało w kraju przez długi czas po wojnie.