Busola kierunkowa systemu Adrianowa

Średnica 5 cm, wys, 1,5 cm. Dolna część w kolorze zielonym, Na spodzie wyryte: "JS/12.VI.1916" Poniższy opis strony: http://www.muzeumwp.pl/emwpaedia/busola-kierunkowa-systemu-adrianowa.php Autor opisu: Marcin Ochman Adrianow: Urodzony w 1875 roku w Petersburgu, całe swoje zawodowe życie związał z geodezją. Do wybuchu rewolucji bolszewickiej służył w Korpusie Topografów Wojskowych. Wcześniej, w 1907 roku, skonstruował busolę własnego pomysłu. Odznaczała się ona lekkością i małymi wymiarami. W odróżnieniu od innych konstrukcji można ją było nosić na przegubie jak zegarek. Była przez to szczególnie przydatna zwiadowcom, oddziałom górskim i wszędzie tam gdzie z braku miejsca trudno było się posługiwać zwykłą busolą. W. Adrianow przetrwał szczęśliwie rewolucję i zawieruchę wojenną. W nowej rzeczywistości politycznej kontynuował karierę jako cywil. Był między innymi wydawcą i redaktorem "Atlasu SSSR" wydanego w 1928 roku. Ciekawostka jest, że jako utalentowany typograf był współautorem herbu sowieckiej Rosji i wielu projektów druków urzędowych ( m.in. prawa jazdy). Zmarł w 1938 roku w Ostaszkowie. Busole systemu Adrianowa składały się z podstawy wykonanej z metalu niemagnetycznego lub bakelitu z zamontowaną podziałką, szkła z naniesioną strzałką oraz igły magnetyczną z blokadą. Na zewnątrz znajdował się pierścień z muszką i szczerbinką pełniącymi rolę celownika. Całość konstrukcji była niezwykle prosta. Do noszenia na ręce służył skórzany pasek przewleczony przez dwa uszka na korpusie. W Rosji sowieckiej busola tego rodzaju używana była niemal do końca istnienia ZSRR. W Wojsku Polskim w ograniczonych ilościach znalazły się po pierwszej wojnie światowej. Ponownie pojawiły się w oddziałach I i II Armii Wojska Polskiego i wykorzystywano je co najmniej do lat pięćdziesiątych XX w.